Lignano

De naam van Lignano stamt van lupignanum, wat “door wolven bewoond gebied” betekent. Het schijnt ook bekend te hebben gestaan als het “bos van de vele houtsoorten”. Het was een klein havenplaatsje waar de vissers uit Marano zich hadden gevestigd om de aanwezige pijnbossen te exploiteren. In de Romeinse tijd werd Lignano waarschijnlijk doorkruist door de Via Annia die Concordia met Aquileia verbond; hiervan getuigen talrijke straatstenen die door vissers zijn gevonden.

In de vroegste afbeeldingen van Lignano, die dateren van rond de overgang van de zestiende naar de zeventiende eeuw, komt het schiereiland naar voren als rijen duinketens, doorweven van een fijnmazig systeem van kanalen en de strook zandstrand, dichtgeplante zwarte dennen, steeneiken, heesters (muisdoorn), een aantal huisjes aan de kant van de lagune, een vissershut en een kerkje.

Tijdens de Middeeuwen kwam het onder het gezag van het Patriarchaat van Aquileia en vervolgens aan het Graafschap van Gorizia. In 1542 werd het toenmalige dorp van fortificaties voorzien door de patriarch Grimani, maar in de loop van het daarop volgende jaar werd het fort verwoest door een inval van de Venetianen en vervolgens raakte het gebied in verval. In 1813 begon zich een kleine gemeenschap van inwoners te vormen en aan het begin van de twintigste eeuw werden de eerste hotels gebouwd die het begin inluidden van het grote succes van Lignano als toeristische trekpleister en bestemming voor internationaal toerisme.
De bloeitijd van Lignano begon in de jaren ´50, vooral door de initiatieven van particuliere ondernemers die een nieuwe impuls gaven aan de bouw en aan de stedenbouwkunde, wat de ware bestemming betekende van Lignano als toeristische badplaats.

De naam van Lignano stamt van lupignanum, wat “door wolven bewoond gebied” betekent. Het schijnt ook bekend te hebben gestaan als het “bos van de vele houtsoorten”. Het was een klein havenplaatsje waar de vissers uit Marano zich hadden gevestigd om de aanwezige pijnbossen te exploiteren. In de Romeinse tijd werd Lignano waarschijnlijk doorkruist door de Via Annia die Concordia met Aquileia verbond; hiervan getuigen talrijke straatstenen die door vissers zijn gevonden.

In de vroegste afbeeldingen van Lignano, die dateren van rond de overgang van de zestiende naar de zeventiende eeuw, komt het schiereiland naar voren als rijen duinketens, doorweven van een fijnmazig systeem van kanalen en de strook zandstrand, dichtgeplante zwarte dennen, steeneiken, heesters (muisdoorn), een aantal huisjes aan de kant van de lagune, een vissershut en een kerkje.

Tijdens de Middeeuwen kwam het onder het gezag van het Patriarchaat van Aquileia en vervolgens aan het Graafschap van Gorizia. In 1542 werd het toenmalige dorp van fortificaties voorzien door de patriarch Grimani, maar in de loop van het daarop volgende jaar werd het fort verwoest door een inval van de Venetianen en vervolgens raakte het gebied in verval. In 1813 begon zich een kleine gemeenschap van inwoners te vormen en aan het begin van de twintigste eeuw werden de eerste hotels gebouwd die het begin inluidden van het grote succes van Lignano als toeristische trekpleister en bestemming voor internationaal toerisme.
De bloeitijd van Lignano begon in de jaren ´50, vooral door de initiatieven van particuliere ondernemers die een nieuwe impuls gaven aan de bouw en aan de stedenbouwkunde, wat de ware bestemming betekende van Lignano als toeristische badplaats.

Lignano Riviera: ingebed in een groene omgeving van pijnbomen, tussen de kust en de monding van de Tagliamento rivier. Hier zijn de golfbaan, de dierentuin en de thermale baden gelegen.

Lignano Pineta dankt zijn bestaan aan het initiatief van een groep ondernemers uit Friuli onder leiding van graaf Carlo Alberto Kechler, die in de vijftiger jaren een innovatief stedenbouwkundig project in spiraalvorm realiseerden, ontworpen door architect Marcello D´Olivo. Het is een toeristisch dorp dat volledig opgaat in de natuurlijke omgeving van het pijnbos, - pineta betekent pijnbos -.

Het project is door talrijke vaktijdschriften gecoverd vanwege de originaliteit en functionaliteit en omdat het landschap en het pijnbos niet erdoor ontsierd worden.

Ook Ernest Hemingway verbleef hier, wat publiciteit opleverde voor het plaatsje dat hij de naam “Florida van Italië” gaf. Alberto Sordi, die in Pineta een huis bezat, was één van de voornaamste figuren van het mondaine leven van Lignano in de jaren ´60. Aan het strand vindt u zwem- en windsurf scholen, waterfiets- en kanoverhuur en op het strand worden gedurende het hele seizoen ook talrijke activiteiten voor volwassenen en kinderen georganiseerd.

Lignano Sabbiadoro: de naam verwijst naar de karakteristieke kleur van het strand met zijn zeer fijne, goudgeel gekleurde zand. Het strand loopt geleidelijk af naar een ondiepe zee met rustige getijden, ook geschikt voor kleine kinderen.

Dit strand is perfect voor ontspanning, voor een verkwikkende massage, voor fanatieke beach-volleyballwedstrijden en voor een ontspannen manier van leven die u menig genot zal doen herbeleven waarvan u het bestaan vergeten was, en waar een grote hoeveelheid hotels, bungalows en appartementen staan. Dit is het oude stadscentrum, met een karakteristieke hoofdstraat vol winkels, bars, restaurants, boetiekjes, speelhallen en pleintjes.